nihayet insandýk, filmlerde bile o sahnelerde aðlardýk, ayný yerde her sabah ne güller gördük, toza bulanýk, aldýk-çaldýk kuruttuk, fallar baktýk, bazen de almadýk, “abla bu sana” dedim, “nerdee” dedi,” ah çektik” hayýflandýk..
her gün sanki güle koþtuk, her gün orda gül bulduk derken güle sarýlmýþ mesajlar, mektuplar okuduk ýsrarla tanýþmak istiyor, biiiz? meraktan ölüyorduk kimdi bu þanslý-zalim sevgili?, ne hülyalar kuruyorduk
yoktu ki anasýna satayým, bize de güllü mektuplar yazan nasibimiz olmadý hiç serseri sevgiliden, filmlerdeki aþktan bu nasýl kaderdi, mahrumduk seksapelden, boydan –postan haþa ama, kaderine böyle zamanlarda isyan ediyor insan
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.