DOĞMAYAN SABAHLAR...

Hep mi kara bulutlar üstümüzde gezecek;
Hep mi böyle kör talih resmimizi çizecek…
Ne zaman tebessümler konacak yüzümüze;
Ne zaman mutluluklar dolacak sözümüze…

Aðlamaktan yorulan hayallerim tuþ oldu;
Bize kalan emanet avuç avuç yaþ oldu…
Bekledik gelmeyecek yolcuyu duraklarda;
Yine mi lan sözleri vuruldu dudaklarda…

Ne kaldýysa elimde avucumda versem de;
Doðmamýþ yarýnlarýn günahýna girsem de…
Ýki tek sonrasýnda yine yalnýz kalan ben;
Baþýný duvarlara dönüp dönüp vuran ben…

Ben yoruldum dedikçe üstüme gelene bak;
Son kalan umudumu neþ’eyle bölene bak…
Tarif etsem heceme sýðmayan dertlerim var;
Özlendi özlediðim bir anlýk ölüm kadar…

Madem ki düþlerimiz renk vermiyor mübarek;
O vakit masamýza dertalandan dert gerek…
Dolsun ki kadehimiz boþalsýn gözden yaþlar;
Birbirine sarýlsýn, ahbaplar, arkadaþlar…

Gecenin vur emrine karþý çýksýn ýþýklar;
Kederimin yüzünde çoðalsýn kýrýþýklar…
Vakit geldi mi bilmem dökülerken tüm ahlar;
Þimdi yolumu bekler hiç doðmayan sabahlar…

“Yokluðumun varlýðý titretirken þu arþý;
Haberim duyulacak belki sabaha karþý”…

Ali ALTINLI – 21.03.2017
Saat: 22:45

Sosyal Medyada Paylaşın: