DÜŞ

Sabahýn erken saatlerinde,
söyleþirken kumrular
guguk sesleri ile bahçemde
açýldý gözlerim yeni bir güne.

Güneþ deðildi daha tepede.
Oynaþýyordu yapraklar
denizden gelen meltemle.
Saçýyordu çiçekler kokularýný.

Toprak ve ben iki yakýn dost
dalmýþtýk dertleþmeye.
Fýsýldadý toprak sessizce
’Özledin mi onu? ’

Titredi yüreðim yanýtlarken
‘Özlemek mi?
Anlatamaz bu sözcük
içimdeki depremi...’

Çýtýrdarken yere düþen
bir kaç kuru dal
bir kol sarýldý belime.
Döndüm baktým geriye.

Oydu sýmsýcak bakýþýyla.
Oydu kadife sesiyle,
‘Aþkým benim, sana geldim.’.
Duracaktý yüreðim.

Durdu zaman, yok oldu yýllar...
Yalnýz ikimiz kaldýk geriye.
Sevdiceðimle ben...
Ýki ruh, aþýk iki yürek...

Uyandým sesiyle
kopan fýrtýnanýn...
Dökülmüþtü yapraklar,
solmuþtu tüm çiçekler,
dönmüþtü zaman geriye.
Ve mevsim ilkbahar deðil
sonbahardý yine...
Sosyal Medyada Paylaşın: