Ben İnsanım!

Ben Ýnsaným!

Taþ yontulur, ayakaltýna konur,
Kalaslar, testereyle biçilir, odun olur.
Her ruhsuz, insan elinde yerini bulur…
Ama ben insaným;
Ne tornaya girer, ne hizarla þekil alýrým,
Kimse, kendine uygun þekil veremez,
Ýnsan ticaret malý deðil, satýþa gelemez!
Ben insaným;
Birileri; “kafan böyle olacak, gözün þöyle…
Beynini beðenmiyorum, düþüncen öyle…
Benim dediðim rüyayý göreceksin bana söyle”…
Diyemez.
Ben insaným, odun deðil;
Ruhum var, beynim var, manam var…
Taþ deðilim ki, heykel yapasýn,
Sonra yaptýðýna tapasýn!
Taþ, medeniyet kurar mý?
Hiç kütüklerin merhameti olur mu?
Oduna söz geçirtebilir misin?
Kalaslarda vatan sevgisi görebilir misin?
“Taþa söylüyorum sanki” deriz,
“Kütük gibi ruhsuz” sözünü söyleriz.
Ama ben insaným;
Saygýda kusur etmem kimseye asla,
Hele devletime ihaneti hiç düþünmem.
Ne taþ gibi ayakaltýnda ezilirim,
Ne kalas gibi, testereyle biçilirim…

Kazým Öztürk 15 Mart 2017

Sosyal Medyada Paylaşın: