Hakkıyla inanmadım

Hiç...
Anlamadým
Kur’an ahlaký nedir sormadým
Karanlýk hücrede yaþamaya çalýþtým
Suskun kalan aklýma, vicdanýma dönüp bakmadým
Yaþamak için yaþadým, ne derlere kandým, inandým, þartlandým
Ölen bir yakýnýn cenazesinde, belirlenen günlerde ezberden okunan ve fakat anlaþýlmayan süre veya ayetleri dinlerken sessiz kaldým
Neden umuda talip olmayý, hidayet için azimle yol almayý, yaratana kul olmak için yaþamayý anlamadým, araþtýrmadým, hakkýyla inanmadým

Ey can...
Boþ ver kim ne derse desin
Yeter ki akidene bir þirk bulaþmasýn
Mazlum olan, maðdur bulunan sana kucak açsýn
Gücünü servetten alan, nefsine adanan seni hiç anlamasýn
Býrak saçýn sakalýn bir birine karýþsýn, ruhun, vicdanýn, dimaðýn asýl olandýr, yeter ki aklýn, kalbin kararmasýn

Þimdi...
Biliyorum ki çaresizsin
Damdan akan sular içindesin
Zaten kýt, kanaat geçinen bir fakirsin
Yakýn zamanda imdadýna koþan eþini kaybetmiþtin
Gözlerin boþalýr, yüreðin titrer, çare adýna bir umut olarak kimi beklersin

Yine...
Yalnýz kaldýn
Geçmiþe kendini býraktýn
Anlatan, yazdýran gözleri niçin ýslattýn
Seni yalnýz býrakan, sorup, sual etmeyen vefayý mý hatýrladýn
En yakýnlarýn, senden olan canlarýnda bin bir dertleri vardýr, artýk yalnýzdýn

Mustafa Cilasun
Sosyal Medyada Paylaşın: