Derleyip toparlayamadan bu mezbele hayatý,
daðýnýklýðýn tam ortasýnda buldum ben seni.
Arka günlerin yaban aðrýsýyla içlenirken,
Ýsyana benzettim bu eyleme yakýþan sevimizi.
Ýyileþti,
tedavisi umarsýz birinci sýnýf yalnýzlýðým.
ve sen öðrettin
boþuna hayýflandýðým en ölümlü acýya
gülüp geçmeyi.
Artýk martýlarý saðýr eden sesimle,
mavi türküler söylüyorum baðýra çaðýra.
denizim zýrhsýz,
gökyüzüm sýnýrsýz alabildiðine.
Daha ne olsun ertelenmiþ sevincim...
kendime aðlamaktan vazgeçtiðimden beri,
uðurladým göz önünde salýnan hatýrasý belâlý anýlarý.
susmuyorum !
iki yüzü ellerinde anlamsýz cümle kuranlara.
kýzmýyorum!
incitirken incinmeyen mahcubiyet’sizlere.
ve yormuyor beni
inancýn ahlâkýna sýðýnan, düþleri sýð alfabesizler.
Þimdi alnýndan öperek tüm iyi dileklerimin,
tabularýný yýkýyorum aþk’ýn
ve,
aykýrý bir devrimle suç iþliyorum yüreðinde.
Dilek USTA.