Gökyüzü ağıtlı

Sahipsiz bir gece, yýkýk umutlar.
Avazým çýktýðý kadar baðýrýyorum.
Gökyüzünden, öyle keder yaðýyor..
Yoruldum yüreðim kan aðlýyor..

Sudan sellerden bahaneler bulup
Yaktým zamana ümit dolu yýllarýmý.
Ellerimin gözyaþý süzülünceye kadar.
Bir bir vurdum masaya acýlarý...

Son cümlelerimi meydan okudum.
Kýrdým son kez yüreðimin kilidini.
Duymayan kadere, geçmeyen sözümü..
Sardým efkarým þarkýlara.

Aldýðým her nefes kalbime acý veriyor.
Uçan kelebeklerimi savuruyorum..
Gecenin soðuðu iliklerime iþledi
Yalnýzlýða derin aðýtlar yakýyorum...

Yetmedi mi diyor içimden bir ses?
Yaðmurlar dolusu yaðdýðýn yetmedimi?
Dünyaya geliþime söz edip ah ederek,
Öfke bir yanda, öyle yaktým güneþi...

Ýþte böyle ’inci’ gün biter masal biter.
Nerdesiniz pembe düþlerim demiyorum.
Alýþtým yalnýzlýða, uçurtmam olmasada,
Þiirlerimle koyun koyuna yatýyoruz...

Gece ilerledikçe sözcüklerim düþüyor.
Ýsyanlarýmý yudum yudum içerken,
Gerçeklerin acý hali bedel istiyor.
Son perdede can havli kapanýyor!


Sosyal Medyada Paylaşın: