NE BEN ZAMANA MİHMANIM…
AYDINK
NE BEN ZAMANA MİHMANIM…
Her an kahýr çemberinde devinirken yüreðim
Hazanda yaprak misali dalýmda kuruyorum
Halden bilmezler elinden boþa çýktý ereðim
Tükenen umutlarýmý dert ile karýyorum
Kendine yapýlmayaný baþkasýna etmeyen
Basit hesaplar uðruna fesatlýklar gütmeyen
Ön yargýnýn kollarýnda kendini kaybetmeyen
Halden bilecek bir fani, bir yaren arýyorum
Kapandým kendi içime sevmek yabancý bana
Artýk gece bitsin diye heves kalmadý tan*a
Kendimden de uzaklaþýp hýzla giderken sona
Yarýndan bir þey ummadan ömürden veriyorum
El attýðým dal kýrýlýr tüm gayretlerim boþa
Gelmeyen bir hal kalmadý bendeki garip baþa
Güldüðümü gören olmaz gözlerim meftun yaþa
Bitip tükenmez dertlerden duvarlar örüyorum
Son umudum da kayboldu hüzün kýsmette kalan
Yalan yanlýþ sevdalarla ömrüm eylendi talan
Uzandýðým her nesneden avuçlarýma dolan
Ruhumda parlayan korda hesapsýz eriyorum
Vazgeçtim fani dünyanýn ovasýndan, düzünden
Nasibim karar kýlýnmýþ zemheriden, güzünden
Alevlenmiþ yangýnlarýn kaçýnmadan közünden
Yandým yanacaðým kadar üstüne yürüyorum
Ne ben zamana mihmaným, ne zaman bana derman
Kaybetmeyi kader bildim, tükendi bende erman
Belli ki böyle yazýlmýþ Ulu Makam’dan ferman
Divanda tevekkül ile el pençe duruyorum
03.03.2017
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.