Darmadaðýn bir hüzündü senden sonrasý Yoksul bir figüraný oynadým sonu olmayan bir filim’de Acýlarým hep baþröldü Önceleri þiirlerim vardý Sonu senle biten hikayelerim Hepsinden bir yara aldým Sonbaharsa mevsim Dalýnda kalan bir tek yaprak ben oldum Hep yalnýzdým Hep yorgun En acýsýda bu hikayede sen hiç yoktun Adýný acýlarýmýn baþ ucuna koyarken Ruhumu beyaz bir kefenle uðurladým Bir tren garýndan son yolculuða
Vedalarým bir yol boyuydu Gülüþlerim enkaz altýnda kaldý hep Çocukluðum desen Hatýrlamýyorum bile Tek bildiðim Küçük bir anneydim o zamanlar
Ve annemin basma elbisesini taþýyorum hala üstümde Bekide bu yüzden Güneþ hep soðuk yüzünü vuruyor göðsüme En sevdiðim yaðmurlar bile býraktý beni kendi halime
Ne çok mavi olmak isterdim oysa Þimdilerde kýzýl bir kadýným Ve hep sonbahar’da duruyor kalbim Üþüyorum Nar çiçeklerini özledim Eskiden bir ev vardý beni çocukluðuma taþýyan Yýkýldý o en son dualarým’da Avuç içimde enkazý kaldý acýlarýmýn Kýrýk Dökük Paslanmýþ bir demir gibi
Þimdi sevilmeyi bekleyen bir martý yavrusu gibi Býraktým kendimi maviye Duy beni kalbim Ölüyorum...
Özge Özgen Sosyal Medyada Paylaşın:
Özge Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.