Ölüme yakýn,
Bir kez daha yeþile uzanýr yaprak.
Soluk yorgun, soluk yetersiz,
Dal-ýndan aldýðý öz su,
Abýhayat-tan uzak.
Ölüm öncesi,
Tezattýr,sarýya dönen safran yeþili,
Esen rüzgara ad konulur, Azrail.
Yere düþmeyi bekler,
Gökyüzüne bakarak.
Ayýrmaksýzýn tüm canlýlarý, bize,
Tanrýsal üçleme,
Doðma, büyüme, ölme.
Niye özlem de verir yargýnýn erk-i
Yaþama dert katarak.
Ölümüne yakýn,
Bir kez daha yeþile uzandý yaprak.
Teninde acýr safran yeþili,
Buruk bir gülüþ, çizgilerinde,
Topraða düþtü, unutulacak.
ÝST. 23.04.08
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.