Haným Teyze vardý bizim penceresi hep açýk Ne zaman baksam yüzü güneþ gibi sýcacýk Kapýsýnýn önünden geçerken gözlerimi kaçýrarak Titrerdi içim inceden;korkardým neden korktuðumu bilmeden.
Nar kýrmýzýsý çiçiekler vardý bahçesinde Bir boydan diðerine Bembeyaz çamaþýrlarý salýnýr bahar tazeliðinde Dýþý gibi içi pür-nur sen çok candýn be Haným Teyze
Çok þeffaftý gök mavisi gözleri Su serperdi gönüllerimize o içten, manidar sözleri Kuþlar bile sadýktý ona, bülbül dut yemeye çekinir Bir tek onun gülüne dil dökerdi.
Çocuklar da çok severdi Hergün elini öpüp þeker almak için tek sýra beklerlerdi Zengin deðildi belki ama Kalbin en deðerli hazineydi be Haným Teyze
Þimdi sen yoksun ya bülbül dilini yuttu Çocuklar þekere düþman Çiçeklerin boynu bükük, güneþin perdeleri düþük Hanýmlýðýn kaldý bize adýn gibi be Haným Teyze...
Sosyal Medyada Paylaşın:
poetess Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.