İşte O Gülüşün

Adým Mehtap
Ama,
Kör karanlýða açtým yüreðimi .
Sen ölüm sensizliðin de geçip giderken ,
Ben son avazýma kadar acýyla haykýrdým.
Dönüp son bir defa bakmadýn.



Seni sevmekle baþladý en büyük acým.
Sen le birlikte kederinide yüreðimde taþýdým.
Gözlerimden tut saçlarýma kadar kýrýldým.
Bir ölmeyi beceremedim biliyor musun.
Kesik bir umudun gölgesinde yokluðuna aðladým.


Varlýðýný hayal ederken,
Yokluðun baþucumda duruyordu.
Yastýðýma deðen gözyaþlarým,
Geceyi ordan deliyordu.
Sen bunu hiç bilmiyordun!

Sonra gülüþün aklýma geliyordu,
Ýþte ! O gülüþün icin razýydým ,
Bu acýlar ile yaþamaya ,
Zaten yüreðimin hangi hücresine ,
Dokunsan sen kesiði.

Baþýmý dolandýran,
Midemi bulandýran korkularým vardý.
Evet, acýlarý iliklerine kadar ,
Yaþayanlarýn korkusu olmaz,
Ama seni hiç görememek gibi ihtimallerim vardý.
Korkuyorum iþte!
Sana hiç dokunamamaktan!

Mehtap

Sosyal Medyada Paylaşın: