Ayrılık Ertesi

Ve bu devranda geçti bizden,
Geçemez ,bitmez sanmýþtým,yanýldým iþte,
Ben mi göremedim,yoksa görmek mi istemedim.
Görünümdeydi herþey oysa.

Nefesinden uzak bir þehirde yaþýyorum,
Elimi uzattýðýmda yetiþemeyeceðim,
Çaðýrdýðýmda sesini duyamayacaðým ,
Hasretin en kör yerinde,
Yokluðun berzahýndayým can,
Yüreðim iki büklüm,
Þimdi tutuþmaya hazýr bedenim,
Düþlerim infazýn eþiðinde,ben ise ölümün.

Söylesene yokluðuna þükretmeli miyim?
Varlýðýnla acýlar sararken bana,
Tutuþup yanarken yüreðim,
Ellerimin soðukluðuna þükretmeli miyim?

Ayrýlýðýn yankýlanýyor þimdi dört duvarýmda,
Gönlümü avutacak bir kelamýnda yok,
Þimdi bir mülteciyim yolunda,
Bir zamanlar damarýnda kanýn iken .

Ayrýlýðýn ertesinde yaþamaktan bezdi caným,
Daha bþr günüm bile geçmedi sensiz
Ama ben kendimden geçtim ,
Ama hala ,
Kendimi deðil seni düþünüyorum.

Mehtap
Sosyal Medyada Paylaşın: