SENSİZ KARANLIKLARDAYIM...

Kâbuslar iþgal etti rüyalarýmý,
Uykularým karanlýklarda boðuldu
Sonra gözlerim yaþardý ve karanlýk yerlere düþtü gözyaþlarým
Yüreðim kör kuyularda kývrandý Yusuf misali
Ellerim titrekti dokunduðumda bembeyaz sayfanýn satýrlarýna
Bilirim seni anlatmaya yetmez birkaç satýr
Yürekten kopsa da seni anlatmaya yetmez birkaç damla gözyaþý
Paha biçilemez senin için akýtýlan yaþlara bilirim
Ve uðruna koparýlan baþlara paha biçilemez...
Ama karanlýklardayýz bugün Ey Þems-i hidayet
Kör kuyulara düþüyor gözyaþlarýmýz
“Þeytanýn ayetleri “okunuyor, hayat kitabýmýz Kur’an ‘ýn ayetleri yerine
Ýmansýz zalimler içinde imanýmýn zýrhý olan baþörtüm karanlýklara itiliyor bugün
Ve ben Hatice’tül Kübra olmak istiyorum zifiri karanlýklarda…
O günde karanlýktý her yer
Karanlýktý varoluþ sebebini idrak edemeyen aciz beyinler
Minicik kýz çocuklarýnýn atýldýðý kör kuyular kapkaranlýktý
Karanlýktý Ebu Cehil’in bastýðý topraklar
Ve Beytullahtaki tüm ýþýklar söndürülmüþtü
Haremi þerifte Allah için dökülen gözyaþlarý Uzza’nýn bakýþlarý üstüne düþüyordu
Uzaklarda bir yerlerden Ýsmail’in,” âmin” deyiþini duyar gibiydim sanki
Ama öyle karanlýktý ki Mekke o Sirac-ý Hakikatin evvelinde
Bulamýyordum Ýsmail’i
Ýbrahim ‘in duasýný bile duyamýyordum artýk…
571 yýlýydý, bir pazartesi, seher vakti
Ýlk kez güneþ doðmuþtu sanki Mekke de
Yýllar sonra ilk kez sabah olmuþtu
Nurundan apaydýn olmuþtu þark ve garb
Gönlü gülistan olmuþtu anneler sultanýnýn
Çünkü iki cihan güneþi doðmuþtu o gün
Çünkü Hz. Âmine o Þems-i Hidayet’e anne olabilmek þerefine nail olmuþtu…
Ebedi âleme göç edeceði vakit, baðrýna yasladýn baþýný
Sana bakýp hikmetli ve faziletli olacaðýný haber verdi aziz annen, ilahi kudretin verdiði güçle
Ýþte o ilahi güç hidayeti nakþetti gönüllerimize
Ýþte büyüklüðünü tasdik ettik Ey Sultaný Ervah
Hasan ve Hüseyin’i kucaklayýþýnla hayran kaldýk þefkatine
Vahþi yi baðýþlayýþýnla âþýk olduk merhametine
Ve Ebu Bekir’in yürek parçalayan gözyaþlarýyla
Hasret kaldýk canlar feda o gül yüzüne…
Ey Gül-i Rana,
Gurbetinde, sabahlar titretiyor yüreðimi
Her sabah Medine-i Münevvere de uyanamamanýn sancýsý acýtýyor
Ravza-ý Mutahhara da aðlayarak sabahlayamamanýn acýsý yakýyor
Asrýn Ebu Cehilleri þeytanýn ayetlerini kulaklarýmýza fýsýldamak cüretini gösterirken
Abdullah Bin Mesut olamamak ýzdýrabý karatýyor gecelerimi Ey Müezzin-i Azam.
Ýþte bunca azabýn içinde
Ve içimi burkan hüznün gölgesinde
Adýna yazdýðým þiirleri fýsýldýyorum geceye
Aþkýndan harab olan gönülleri buluþturan gece
Beni de basýyor baðrýna
Sonra gözlerim doluyor birden, duygularým dopdolu oluyor
Ve gözlerimden süzülen her damla yaþ, yüreðime sýzýyor yavaþça…
Eðer yüreðimde hissettiðim bu dayanýlmaz acý sana duyduðum aþksa,
Eðer ellerimi titreten þey adýný kâðýtlara yazmaksa
Düþecekse gözyaþlarým bir gün Medine sokaklarýna ve kýrkikindi yaðmurlarý gibi süzülecekse yanaklarýmdan
Bir avuç gözyaþýysa beni sana ulaþtýracak
Ve vuslatsa bunca aðlamanýn sonu, kavuþmaksa
Doðduðun gün aðlayacaðým sana…
Daru’l vuslatta Sümeyra olduðum gün, yandýðýmý bileceðim gül cemalin aþkýyla
Aþýðým sana EY YILDIZ YÜZLÜ NEBÝ,
Hayraným sana…
Ne olur beni de, beni de kabul et ravzana EY GÜL-Ý RANA
Ne olur beni de kabul et ravzana…




Sosyal Medyada Paylaşın: