el
YİNE KALBİNE KALDI
Sevmiþti insan göremediði sonlara raðmen,
Biliyordu o karanlýk kuyuyu,
Tatmýþtý defalarca kalbi,
Göz görmüþtü defalarca,
Saðýr edercesine çok duymuþtu kalbindeki çýðlýklarý...
Acimiyordu ki artýk kalbi de...
Baþarmýþtý çok kez acilariyla uyuþmaya...
Medet beklerken baþkalarýndan,
Bir uzanmýþ el beklerken,
Diðer eliyle kenidini avutmalarindan alýþmýþti,
Sarmaya yaralarýný kendisi...
Issýzdý heryer, herkes,
Sanki ondan baþka kimsenin kalbi aðlamýyordu,
Kanayan yarasý da yoktu sanki kimsenin...
Farksýzdý bulutun arkasýnda kalmýþ güneþten,
Anlamýyordu insanlarýn sözde tam görünen yüzlerini...
Razý da gelmiyordu ki artýk kalbi,
Dayanamýyordu ne umut beslemeye ne de onlarýn kýrýlmasýna.
Issýz denizin ortasýnda gibi,
Ne geldiðin yer belli ne de gitmen gereken yer...
Akýttý yine gözyaþlarýný içine.
O yaþlarý silmek yine kalbine kaldý,
Ölene kadar olacaðý gibi,
Baþka þansýnýn hiç olmayacaðýný bilmesi gibi...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.