BİLMİYORDU Kİ KİMSE

Göre göre,
Bile bile de olsa
Kalp bu deðil ki taþ, yapýyor iþte insan...
Ýnanýyor inanmamasi gereken,
Seviyor, nefret etmesi gerekeni...
Parlýyor gözbebeði görünce onu,
Biliyor en derinde ki yarasini...
Yapýyor bile bile...
Oysa ki gitmiyor ki hiç hoþuna,
Yanmýþ caný, nasýl gitsin...
Yapýyor ama sýrf uðruna onun,
Yakýyor canýný da...
Söz verdim kendime diyor,
Güneþ doðuyor sabah,
Acýyor kalbinde ki yara...
Acý çekiyordu seven,
Öyle ki hemde dua ediyordu,
Olabilseydim keþke görünmez de izleseydim hep seni diye...
Düþeyim kalbine diye,
Bikmiyordu da hiç ,
Bilmiyordu usanmak. ..
Korkuyordu da, onu baþkasýyla mutlu görmekten...
Acýmasýna yarasinin yetiyordu bu düþünce bile...
Diyordu ki sonra kader,kader,kader...
Bitecekti birgün,
Kalbi, diliyle anlastiginda bitecekti,
Anlasabilecekler miydi peki?
Bilmiyordu ki kimse...
Sosyal Medyada Paylaşın: