şairler de ölür...

sus’a kaldý yalnýzlýk,
söyletmeye gücüm yetmedi.

mum ýþýðýna deþifre yalnýzlýðým.
ayak seslerini iþittim yok’un.
ebabilin kanadýnda tez elden
cümlesi yok edilmiþ insanlar bildim.
fildiþi kulesinde çilekeþ âma,
kavanoz dibinde yok edilmemiþ
ne beyinler gördüm düþünceyle müsteâr.
unutma, herkes ölür.
ölürüm ben de, unutma...

girdabýnda gecenin, öksüz yalnýzlýðým
mum ýþýðýna deþifre.
geçer mi günler böyle ýssýz
terkedilmiþ bir þehir gibi avare.
sokaklarýný kaybetmiþ gibi baþý önünde,
eðik ve gittikçe daha çok eðilen
gölgesinden muzdarip yolcu...

sen öpersen belki geçer yalnýzlýðým.
mumlar da söner.
adlarýný bir savaþ için ölümsüz kýlan,
kahramanlar vardý unutulan.
unutma,
þairler de ölür. sessiz /ve
derinden çekilen soluklarýnda
yazýlmamýþ kaç þiir barýndýrýr.
körpe gecenin, kan koynunda...

unutma þairler de ölür diyorum ya,
unutma beni de öylesine.
bir gün kuþ olup uçarýz /ve belki
anka memleketlerle anýlýr adýmýz.
ruhunu kaç dirhem çekirdeðe satan
âdemleri seyrederiz uzaktan.
ýslýk çalarken esen rüzgarda,
vârettiðimiz þehre adýný koyarýz.
unutma; þairler ölür diyorum ya,
ölmez mýsralar kalýr geride; muntazam...

koy beni kalbine; gidecek yerim,
ne de mekaným var senden gayrý.
ilâhi, medet sabah olmuyor.
ya tez elden bitir geceyi,
ya da büsbütün yak gitsin herþeyi...

sýkýntýmdan deðil, billahi dertten.
muzdarip illetlerden bîtap baba gibi,
yapýþmýþ eteðime, býraksalar billah;
ellerimi kaldýrýp gökyüzüne,
parmaklarýmla þükürden bulut çizeceðim.
koy beni kalbine;
ölecek baþka yerim yok benim ...

12.þubat.2008
mustafa nazif

* fotoðraf çekimi: mustafa nazif


Sosyal Medyada Paylaşın: