Kapata kapata ýþýklarý, Ýlerliyor parmaklarým; Ben deðil. Ellerim, aklýmýn dar koridorlarýnda kanlý, Deðil! düþünceli, Yapýþkan bir þey; Öyle sanýyorum, Sandýðým için savýyorum. Hapsolduðum bu yerler ýslak, Islanýyorum, Yerleri buz tutmuþ, kaygan, Patenlerimi hücrede unutmuþum, Kayamýyorum. Herkesin býçaklarý kör; Düþüyorlar ve ben gülemiyorum! Düþenler yarý baygýn, Düþüp kalkanlar tamamen yýlgýn. Bir ses baðýrýyor: ’Ne çýkardýysan sana kâr’ ’Neyi kaçýrdýysan artýk’ Gözleri fýr dönen birkaç insan, Söyleniyor, Aklým, aklým! Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.