Bu aralar Eylülün rengine kavuþtu ruhum Eðreti gülüþleri mi baðýþladým kýzýl saçlý kadýnlara Bu aralar yorgunluðum çöküyor bütün bir ömrün akþamlarýna Yaþlandým diyorum Elma þekeri daðýtýyor etrafa yaþlý bir amca Kiraz aðaçlarý çiçek açtý diyorlar Susuyor kalbim içlenirken geçen yýllara Kuþlar unutmuþ olmalý uçmayý diye geçiyor içimden Ve bu yaðmurlar ýslatmýyor artýk gövdesini umutlarýmýn Oysa denizlerin en çok sustuðu vakittir þimdi Güneþ yanýðý þiirlerim de buna dahil Ve insanýn kendi yokluðun’da gitgide büyüyen Daðýlan damarlarýna kadar iþleyen bir acýnýn adýdýr yalnýzlýk... Ve aðrýyan bir yanýný avuçlarýna alýp okþamaktýr küçük bir serçenin kalbini Ve uçurmaktýr bütün kuþlarý gökyüzüne Ve artýk susmaktýr Susturmaktýr bütün yaðmurlarý ölüme...
Ben ölünce vasiyetim olsun size Bir þiirlerimi Bir de papatyalarý gömün üstüme...
Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özge Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.