Bize çocuklarý sevmeyi ôgretmeyin! Bizim çocuk sevgimiz; sizlerin gôzleri mum ýþýklarýna kaydýðý vakitler; kitaplardaki ôlû çocuklardan aldýðýmýz umutlarla koyuldu yola. Siz efendi saydýklarýnýz ônûnde boyun eðerken; Biz alanlarý kucaklayan madenci babalarýn yüreklerinde; kômûr karasý gözlerini õptûk çocuklarýn. Afrikaya dûþtû yolumuz Sonsuzluðun coðrafyasýnda buluþurken Tûrkûler ve þiirler vietnamda selamladýk savaþýn çocuklarýný. Siz, henûz yüreði hayata merhaba demeyen çocuklarýn katiliyken! Biz beynimizde omuzladýk açlýktan yitenlerin sýska bedenlerini.. Bana çocuk sevgisinden bahsetmeyin! Yanaklarýna hasretleri resmeden ve bir babanýn nasýrlý ellerini ûþûyen gôzleriyle bekleyen çocuklarý siz sevemezsiniz.. Dedim ya siz bizim sevgimizi sönen mum ýþýklarýnda arayan kôr ve budala toplulugusunuz! Bizim çocuk sevgimiz çocukluðumuza iliþen yoksulluktan ve dirençten gelir!! DEVRIM DOKDERE
Sosyal Medyada Paylaşın:
Devrim Dokdere Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.