İçsel sorgular serisinden

Düþünmeye fazla erken baþladým ben
Önce sevgiyi sorguladým, sonra özlemi, özlemeyi...
Var olanlarýn; neden yok oluverdiklerini hayatýmdan.
Ve gidenlerin geleceðine inandýrdým çocuk kalbimi.
Yüzünü benzettim bazen birinin, çok özlediðim babama
Bazen gülüþünü, bazen de ’hadi gel kýzým’ diyen sesinini.
Yüzleþmem neredeyse yarým asýr aldý ömrümden gerçekle
Anladým ki; dünya bir sahne, rolü biten gidiyor bir þekilde
Kah ruhu bedenini terk ederek, kah cümleten hayatýmýzdan.
Ýnsan olmanýn gereðidir özlemek belki gideni, gidenleri
Uzakta olup da gel diyemediklerimizi, olmayaný olamayaný.
Aklýnýn sesini kalbiyle, kalbinin sesini aklýyla susturur insan
Biri ’’anla artýk der, anla be hey insan hayat böyle bir sahne’’
Diðeri; ’’ beni duymaktan, dinlemekten vazgeçme’’ der...
Hulasa; bir yaný ruhuyla bir olma çabasýnda,
Diðer yaný; prangalarla baðlý dünya özlemlerine...
Biçare insanlýðýmýzla savaþýr dururuz son nefese kadar...
’’Ýki arada bir derede’’ ; âkýl ve ruh çýkmazýnda sürer hayat.
Belki puslu bir Kasýmda, ya da ýlýk bir nisan sabahý
’’Ve perdeeee’’ der gideriz sahneden...
Baþýmýz yýldýzlara doðru belki, belki de çekirdeðini arar dünyanýn...
Ülkü UYSAL
07.02.2017
Sosyal Medyada Paylaşın: