bir yokluðu duyumsadým ellerimle kalabalýk olarak kalkan bir dolmuþu duraðýndan izledim kalabalýklarýn uðramadýðý caddeyim, sokaklarýmda ýþýklar yanmaz anahtarlarým hep insansýz evleri açar aynalarda kendime çarpmýyorum
bir kadýn bir elbiseye yakýþýr bir elbise bir kadýna kýrmýzý bir çiçeðin siyah bir cekete yakýþmasý gibi yakýþsýn ellerin çünkü ellerinsiz gereksiz konular gibi uzuyorum yeþilliklere uzandým bir aðaç büyüdü üstümde ellerinsiz yapamýyorum
bu hep olur, eskiden kalma bir þarký çalar eskiden kalma bir aný oturur belleðine dalgalar kýyýsýna vurur kendinin travmay ikiye böler bir ayçiçek tarlasýný güneþ sýrtýnda bu da hep olur bir ýrmak kendini musasýz ikiye böler büyürse bir insan kendine büyür sen uykularý bölersin
þurasý var ki bu da hep olur sen aklýma geldiðinde topluluða ait bir telaþý yalnýzca sýrtlanýrým...
Sosyal Medyada Paylaşın:
ahmet altunışık Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.