//aziz bela aşk//
1.
asaletin aziz belasýna takýldý yüreðim
er bahara yenik düþen aðaçlar gibiyim
yüreðime yeþil ovalar kuruyor o sesin
seni büyütecek suyum yok bilesin
yalnýzlýðýn haddini aþan arsýzlýðý
sevgilinin iki gözünü hatýrlatmaya ant içmiþti bu gece
yaraya tuz eken gülüþünü aynalara sordum
yürekte zehrini döven belayý saçtaki karada buldum
susmak gerekiyordu sustum
sabah anadilimi unuttum
2.
dönen bir kayýþýn boþluðunda insan, haddinden fazla yalnýzlýðýyla, nasýl konuþur bir bilsen,
dil aðýzda bükülmeden akýl dile nasýl hükmeder bir duysan,
ve insan yalnýzken kendini nasýl töhmet altýna alýr bir bilsen dilin tutulur,
saðýr bir sessizlik bütün insanlardan korkmayý öðretir
bir bilsen suskun insanlar nasýl çýldýrýr
ve bir bilsen onlar aþký nasýl arar
ve elbet yalnýzlýk aþký sever…
3.
insan bir aðaç gibi nasýl yaprak döker bir bilsen
yaðmurda yýkarken öfkesini kurþunla nasýl pazarlýða girer,
geceden gözlerini saklayarak
bir bilsen nasýl diz çöker, küfre kefen biçerek
asýrlara türküyle gömer kendi ölüsünü bir bilsen
aya nasýl çengel takar yýldýzlarý alaþaðý ederek
týrnaklarýyla nasýl kazýr gýrtlaðýný
ve öpüp býçaðý kahkahayla keser çýðlýðýný
görmeden yüzünü aynalarda ellerini tutmayý, bilmeyi
sana, sona, varmadan inmeyi öðrendim
her kalabalýkta sustum yaðmur yaðdý
ben yokluðunda avunmayý öðrendim yer çekimine inat
ben bende sustum,
sustukça toz oldum, ben bedende
görmeden en büyük acýyý dünyanýn bir yerinde
acýya hiç demeyi öðrendim düþünce baþ üstü, tenhalarda
salýncak kurmayý öðrendim beyaz kaðýtlardan
ve tutup parmaklarýmdan umuda veda etmeyi
4.
sonra üþümeyi
ve uçan kuþlardan medet ummayý öðrendim
koyu bir yalnýzlýkta ölü bakýþýnýn duvarlara göz koymasý gibi bir þey beklemek
külün en zayýf tozunda soluk yok
yer kabuðunun unuttuðu bir gölgenin nöbet sýzýsý
bir býçaðýn çentiðinde kesik
kurtulmayan bir hastalýðýn gövdeye devriliþi
ve bir akþam döþe inen zavallý sancýnýn habercisi
insan nasýl durgunlaþýr bulandýkça sularý
insan nasýl alýþýr hüznün dibinde yüzmeye
sessizlik düðümlenirken boðazýnda,
susuþun telaþýyla nasýl baðýrýr insan
olmadýk yerde kendi sesine kilitlenir evren bir bilsen,
bilinmedik bir çýlgýnlýk sürer geceye yalnýzlýk
saat yarýmdan sonra delirtir siyahýn bütün tonlarýný
5.
söylencesi elzem heceler aðzýmda
baðnaz bir bekleyiþin son düðmesinde her þey
ve eþ gördü aþk, þiire ölüyü
sabahýn sendeleyen dördü
esmer bir karanlýk yola vurdu kendini
asfaltýn zifiri fýrsat buldu döktü derdini
acemi bir þiir iþçisi öldü
herkes artýk her þeye kördü
asfaltta bir kedi
mýsralarda böyle bir ölüm de gördü
//h.þahinbay//
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.