Şehir ve Çocuklar

Bu þehir kaskatý betonlarla yoðrulmuþ,
bazen bunaltýp karartýyor içimi.
Politikanýn çirkefi yansýyor caddelere…
Memur ve emeklinin sessiz feryadý,
ümitsizce Meclisin saðýr duvarlarýna çarpýyor.

Kargalar tünemiþler çatýlara,
simsiyah kargalar, baykuþlarla beraber.
Güvercinlere nefes aldýrmýyorlar…
Þehir, karda kýþta,
hatta baharda bile buz kesiyor nedense?.

Denizi ve limaný yok bu þehrin.
Ama bu þehirden çýkmak için,
bir liman ve gemi düþlüyorum.
Deniz uysal, gök mavi
hangisi hangisinden almýþ rengini
bilemiyorum.
Alýp baþýmý uzaklara çok uzaklara gitmek istiyorum
Ama baþým darmadaðýnýk,
bir türlü toplayamýyorum.

Bazen bu þehir hayallerimi bile sýkýyor,
içimi karartarak…
Caddeler boyu haykýrmak istiyorum
ama caddeler kör, sokaklar saðýr,
cansýz kalabalýklarla dolu meydanlar….

Peyzajýn katilleri fýsýltýyla konuþuyor parklarda,
birileri yeþili yok etmeye soyunmuþ,
habire kesip söküyorlar,
neslini tüketmek için aðaçlarýn.
Her þey yapay, her þey sefil,
þehir rant kapýsý olmuþ birilerine…
Sokaklara sanki arabalar yaðmýþ,
kaldýrýmlar insansýz yaþama alýþýp,
özel otopark alanýna dönüþmüþler,

Balkonlarda açan çiçekler cýlýz,
yeþiller bile çamur rengi nedense?
Apartmanlardan havalandýrmaya çýkmýþ
mahkum çocuklar oynuyor sokaklarda…
ciðerlerinde karbon kokusu
benizler soluk,
ama yinede cývýl,cývýl çocuklar.
Ölesiye sevdiðim çocuklar tutuyor ellerimden,
bunca yorgunluða raðmen,
beni de koþturmak istiyorlar.
Çocuklaþmak, geçiyor içimden
ama zincirlerimi kýramýyorum.!

Gözüm gönlüm daralýyor,
rüyalarým bile artýk siyah-beyaz,
ama bu kasvetli þehirden bir türlü çýkamýyorum!

Sosyal Medyada Paylaşın: