SEN VE BEN
SEN VE BEN
Ben kara bahtýmýn alýnyazýsýna bürünmüþ gül,
Hayatýn yekpareliðinden süzülmüþ gonca yüz.
Sen hayatýmýn gülen yüzü, kendimi gördüðüm ayna.
Ve sonra güneþin endamýna tutunmuþ,
Bir çiçek gibi solan bedenim,
Çorak topraklarýn kavurucu sýcaklýðýnda yanmakta.
Sen gönlümün deryalarýnda aradýðým ýþýk,
Kavuþmayý düþlediðim hayat...
Ben engin daðlarýn mor sümbülü,
Batmak istemeyen güneþ...
Sen yaban topraklarýn ýþýldayan çiçeði,
Ben seni sende arayan Mecnun, sense kendin gibi olan Leyla.
Bir ufuk çizgisi beliriyor gözümün önünde,
Bilmiyorum vuslata eren kalbim,
Bana neyi sayýklatýyor, zannetmiyorum;
Ben bende deðilim coþan bir sel, bir fýrtýna,
Kopan tufaným deryalarda....
Sor gönlümün ahu rüzgârý, coþan derya,
Bana engin daðlarý sor, hayatý sor.
Ve sen sevda diye yakýndýðým,
Sonra uðrunda öldüðüm düþ.
Sen hayatýn nazesi,
Ben Fýrat’ta coþan sel, Anadolu’da akan yel,
Ben Mezopotamya’nýn halis çocuðu, topraðý…
Sen baharý andýran çiçek,
Ben yaban topraklarýn hor ve hakir çocuðu...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.