x ile y

Kýþýn sonbahar halleriydi,
Yollarýmýz kesiþti
küçük bir istasyonda.
Masamýzda çayýmýz,
Biliyorum her yudumda,
Çektik birbirimizi içimize,
Sigaranýn dumanýnda.

Sen olmak ne demek
bilir misin ki?
Ellerimi tuttuðunda;
DNA sý deðiþti hücrelerimin.
Ben sen oldum bir anda.

Ve ellerim ellerinde,
Konuþtuk maziyi sessizce.
Gözlerim,
(b)akýyor gözlerine.
Hüzün bahçendeki
çiçekler solmuþ.
Onlara can vereceðim
býraksalar.
Aaah býraksalar!

Ýþte geldi!
x ile y nin ayrýlýk vakti.

Umut!
Bir kuþun son çýrpýnýþlarýnda.
Duvarlar örülmüþ.
Yürek;
Matemlere bürünmüþ.
Gelecek ise hezeyan.
Daha;
Neyin ýzdýrabýný yaþayabilir ki
bir insan?

Çeþmeler,
Zamanýn aktýðý gibi,
Akýyor çeþmeler.
Ýçmiþ kuþlar suyundan,
Özgürlüðe uçuyorlar.
Neden biz deðil?

Hadi yeter artýk,
Uzat elini.
Bak kalbimi veriyorum.
Gidelim bu diyarlardan...

nilgün






Sosyal Medyada Paylaşın: