Oradaydık 7

I

Oradaydýk,
ellerimiz kara kara mühürlü,
koyu koyu mühürlü,
výcýk výcýk mühürlü,
ki mühürlüyorduk yaþadýklarýmýzý ve yaþayacaklarýmýzý,
her ölümün bir mühür hakký vardýr diyerek,
her ayrýlýðýn bir mühür hakký vardýr diyerek,
ki bittikçe mührümüz geceye basýyorduk boyansýn diye,
ki azaldýkça mührümüz, birimiz koþa koþa karanlýk çalýyordu en kuytu anýlarýndan.

Oradaydýk ve kana kana yaðmur yaðýyordu ve
biz mühürlerken bir yandan,
bir yandan da akýyordu mühürler düþlerimizin en can alýcý en kaygan yerlerinden,
ki yýlmýyorduk yine de mühürleyelim de unutmayalým acýýlardan önce ve sonraki iylikleri diye.

Hiç olmadý, ruhumuzun içinde zor günler için sakladýðýmýz soluklarýmýzla mühürlüyorduk,
zor günler için nefes alabilelim diye,
zor hayatlar ve zor ölümler için sýýzlarýmýz daha rahat toprakta uyuyabilsinler diye.

Oradaydýk,
bir yandan günler bizi yaftalarken,
bir yandan da biz günlerin içinde önceden çizilmiþ resimlerimizi mühürleyelim diye,
ve yine mühürlüyorduk yorulmadan bir kez daha "diye" diyebilelim diye.

Ki mühürlediðimiz her bir tenin aldýndan okunaklý yazýlar geçiyordu yavaþça :
"kalbi atmayan bir aþk ne iþe yarayabilir ki!"

II

Oradaydýk, o koskocaman mezarýn baþýnda iþte,
Mezarý çevrelemiþtik çevrelemiþtik,
Ellerimiz aðzýmýzda hani hiçbir harf kaçmasýn diye iþte
Ellerimiz aðzýmýzda hani tüm harfler yüreðimizde kalsýn diye,
Oradaydýk kapkaranlýk gözlüklerle,
Hani göz bebeðimizin içindeki sözcükler görünmesin diye iþte.


Oradaydýk iþte o dev gibi mezarýn baþ ucunda,

En sevdiðimiz cümle öldü diye iþte,

Ýþte o cümlenin hatrýna ,
Ýþte bilirsiniz “iyi bilirdik” demek için,
Basbayaðý “iyi bilirdik” o cümleyi demek için ,
Cümlenin ruhumuzda çok emeði olduðu için iþte,
Noktasýyla, virgülüyle, harfiyle bizi büyüttüðü için iþte,
Ýþte oradaydýk hepimiz,
Son noktasý eceli olan o cümlenin yaný baþýnda,
Bir küreklik toprak da biz dökelim diye…

Birden birimiz hýçkýrarak aðlamaya baþladý,
Sonra sonra hepimizin hýçkýrasý geldi,
Diðerimiz, ötekimiz doya doya hýçkýrmaya baþladý,
Hatta þahidiz, bazý damlalar da rahmetli cümleye denk geldi,
Cümle alem de þahittir,
Cemil cümle de bilirkiþidir.



Oradaydýk bizi koynunda besleyen cümlenin yüzüne, imlasýna, mealine hürmet,
Aslýnda biz hiç yoktuk da hep o vardý aslýnda,
Aslýnda biz hiç yoktuk da o hep bize saklandýydý,
Biz oradaydýk bir daha yapýþýr mý harfleri içimize diye,
Hep olduðu gibi iþte,
Yasýmýza dayanamayýp,
Yine bir kitaba kurban eder mi diye kendini,
Ýþte o diyeler ve iþte o iþteler uðruna,
Yine ve iþte,
Hep oradaydýk hem oradaydýk,
Hepinizin bildiði o cümle için…
"iyi bilirdik, iyi bilirdik, nabzý sevgiyle atan tüm seviþmeleri..."

Sosyal Medyada Paylaşın: