Nefes almak zordu Derin bir iç çekiþ, sonra ürperme. Yas akþamlarý gibiydi sözler En firari haliyle savrulup Mýzrak gibi saplandýlar gülüþlerime Ýþte hayatýn kendisi dedim Ve zamaný dövdüm, dövdüm.
Ellerim kanadý, Þaþkýn ve yorgun sýrra kadem basan kelimelerin peþinden koþamadým. Kendi ezberlerim arasýnda Kýzýlca kýyamet koptu Gözlerime düþen yapýþkan hüzünle Darmadaðýn olmuþ hüzzam bir þarkýda durdum.
Anladým artýk bana iyi gelmiyor gün vurgunlarý Metruk bir sokak ortasýnda Kaybediyorum cesaretimi, Kaldýrýmlar toz duman Sus müebbetin de yüreðim Sanki alaca karanlýk kuþaðý bu Kim bilebilir.
Haydi hoþça kal gece Gitmeliyim, Þu an firardayým ve sabrým fire veriyor Yokum ben artýk, yolum uzak Terkisinde bir atýn, doludizgin koþuyor kaderim Gitmeliyim sadakatin kucaðýna, bir daha dönmemek üzere Gitmeliyim Aklýmýn en zor hali ile Yüreðimin sus haline.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zeynep Nilgün Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.