Özden göze yine hasret yaðýyor. Hüzün güzel; Gece ýssýz ve yalnýz... Sokak lâmbalarý, sadece ortalýðý aydýnlatan. Ne senin gülüþün kaldý, ne benim umudum. Küsmem kendime artýk. Ýmkânsýz bekleyiþlerle, sabahý yapmak. Ve hüzzamýn çýldýrttýðý, o ruhun; haykýrýþlarýný yazmak yine. Kopma pahasýna kendimden. Oysa ne fýrtýnalar kasýrgalar atlattým ben? Kahýr dolu anlarý ertesi günlere gönderirken ! Aþk, kar tanesinden çið damlasýna kadar, sesleniyor. Görüyorum ! Bir müziðin notasýndan, ruhuma iþleyiþini hissediyorum. Ve, duamýn sýðýnýþýndan, tanrýya; ’Seni seviyorum’ diyen nidalarýný dinliyorum yüreðimin. Ey her þeyin sahibi ! Bilirim ’Aþýklarýn çilesini dolmayan. Bilirim belâyý neþe diye, süzüp özüne, ille de ’Sen’ diye, yudumlayan sevdiklerinin, sarýlýþýný gecelerde sessizce. Ýçim yanýyor. Kanýyor halâ yaram. Bilmiyor kabuk tutmayý? Zerremde susmayan talihsiz sevdam. Öðrenmedi bir türlü unutmayý.
... Nigâr Güler. 20/01/2017
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nigar Güler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.