İz Düşümleri
’’Ellerini avuçlarýma koy küçüðüm!
Biliyorum, benimde üþürdü bazý geceler’’
Ay tutulur gözlerinde biliyorum,
Cezbini göremezsin raks ediþinin.
Çaresiz...kavganýn orta yerinde,
Þakaklarýnda kýrmýzý mührü bileklerinin.
Bir bardak su fýrtýnasý kopan kýyamet.
Sorsan, kývýlcýmýn rengini bilmezler.
En yükseðinde kýrýlýr aynalar sesin.
Gökkuþaðý arama!...Yorulur, kesilirsin.
Sonrasý, çok bilinmeyenli denklem gibidir.
Çýkýlmaz içinden...aðlarken uyursun.
Yastýðýna zulalý inci tanelerin,
Bilmezler, kâbuslar rüþvete meyilsizdir.
Ellerinde, ayazýn iz düþümleri...
Düþmeyecek cemre vaatleridir ürperten.
Oysa, ellerin ne çok üþür biliyorum,
Öldürülen kuþlarýný yerden toplarken...
Özlem Pala
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.