Gün aðarýyor saçlarýna kýzýl bir gölge deðiyor Teninde unutulmuþ bir yakamoz ýþýðý Ruhumun ufuk çizgisinde kovalýyordum seni Uzaklaþýyordun Ben kýblemi dönüyordum sana Yirmi dört vakit seni yaþýyordum Her sabah düþlerimde kanatlanýyordun Maviye yýkanýyordun, maviye dokunuyordu tenin Uzadýkça uzuyordun seni düþlediðim geceler kadar Çaresizce bekliyordum Gelmeyecektin Ýnancým zift gibi yapýþýp kalýyordu zemine Raylarýna bir yenisini eklediðim vagonun ardýndan koþuyordum Sahipsiz istasyonlarda rastlýyordum kendime
Sosyal Medyada Paylaşın:
berken_ak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.