Toprak açtý baðrýný, Hasret iken bir yaðmur tanesine.
Hani!.. O can veren Güneþ var ya!.. Çatlatýrken gülen yüzünü. Susuzdu! Aç’tý!.. Kulak týkadýlar yüzsüzce teranesine.
Çiçekler açarken baðrýnda Tabiat aç’tý!.. Muhtaçtý bir damla suya, Aðaçlar, böcekler duaya el açtý...
Göçerken kuþ misali mahlukat; Rüzgarlara aç’tý. Suya aç’tý. Yaðmura, Yaza, Kýþa; Göçtü bir uçtan bir uca, Yorulmadý!.. Baharlara kanat açtý...
Her gözünü açan insanoðlu Kanmadý ki hiç bir zaman, Þükretmedi! Zaten; Ýnsanoðlu hep aç’tý...
Hani!.. Derler ya; Medeni Dünya, Diyenlere bir bak, Korsanlara mekân bütün derya; Her yerde adý konmamýþ savaþ, Feryad figân!.. Gözler solgun, Gülüþler soðuk. CAN ÇEKÝÞÝRKEN AÇLIKTAN ÇOCUKLAR Yok oluyor canlar yavaþ yavaþ.
Þimdi!.. Hilâl’ e göz dikti haç Mazlumlar aç, Mahlukat aç, Nuh tufanýnda insanoðlu,
Hakk’ýn! Adeletine muhtaç...
Erdinç SERT
Sosyal Medyada Paylaşın:
akeolog Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.