Þu beyaz tül kar mýdýr örten dünyamýzýn penceresini? Bunca yaþanmýþlýklar bembeyazdý eskiden. Soðuðu üþütmezdi, Farklýydý tadý sýcaktan.
Mutluluk için, Güneþin ýþýðý yeterdi; Zaman yerindeydi, Her þey gün gelir biterdi!
Ve hayat; Sýradan yolunda giderdi. Ölüler bile hoþnuttu halinden. Çok þey deðiþti, senden benden habersiz...
Duygular kardan da kara, Düþünceler hep tir tir üþümekteyiz...
Ey Gökyüzü! Ey Toprak! Kardan adamlarla dolusun. Hem doyurdu hemde acýktýrdý havan; Kirlilik neydi? Hangi el, eli temizledi? Bozulan nesneydi, her þey düzensiz...
Boþ verin açýn ellerinizi; Bir bakýn dýþarýya, Kar yaðýyor kar, Kardan sevgi yüreklere yaðýyor...
Figen ANAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
figenanar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.