Ne yoksul insanlar tanýdým,
Ýþ yerimizin arka sokaklarýnda.
Barakadan bozma, tuðlalý, kerpiç, teneke evlerde...
Sandalyeleri, masalarý bile yok, yedikleri, içtikleri yerlerde...
Þerefleri, kendilerinden bir adým önde,
Güzellikleri, enginlikleri olumlu yönde...
Ne yoksul insanlar tanýdým;
Dünyanýn en zenginleri sýralamasýnda derecesi yok,sonda,
Gönül zenginliðinde kimse yetiþemez,
Herkesi kucaklar,sarar;sanki bir anakonda...
Hayatta senden bir þey istemez,
Verirsen alýr,vermezsen bir adým geri kalýr.
Günde beþ on lirayla geçinir de,
Ýntihar etmek aklýnýn köþesinden geçmez...
Ne yoksul insanlar tanýdým;
Evinde bir tek televizyonu, radyosu bile yok.
Elektriði suyu kesik aylardýr,
Mum ýþýðýnda sabahlar, yine de bir milim isyaný yok...
Ne yoksul insanlar tanýdým;
Ýçinde bulunduðu duruma bile espriyle yaklaþan.
Gönül zenginlikleri ile beni mat ettiler.
Bir deri bir kemiktiler belki,
Ýyi ki tanýdým, iyi ki vardýlar.
Ýnsanlýðýma insanlýk eklediler...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.