Aşkın Mahrumiyeti

Býraktým boþ konuþmalarý,
Hangi gözlere baksam hep bir baþkasý,
Hangi yana dönsem bir kaçýþ noktasý...
...
Þimdi adým atamayacak kadar kör,
Söylenileni duyamayacak kadar saðýrým.
...
Sorma! Ýçim harman yeri gibi.
Dizlerim tutmaz, yüreðim uçmaz oldu.
...
Keþkelerim vardý,
Belkilerim de tabi..
Ama piþmanlýklarý hep önceden yaþadým.
...
Kimse sevmedi,
Kimse ölmedi,
Kimse yaþamadý da...
...
Hikayem uzun ve yalnýzdý.
Anlaþýlamadým.
...
Garip bir dalganýn içinde kayboldum.
Bu denizde yüzmeyi öðrenemiyordum.
Uzaklara gittikçe korkuyordum.
...
Senin bana iyi gelmeyen bir tarafýn vardý.
Yakýnlaþtýkça dibe vurduran bir tarafýn.
Keþke hiç görmeseydim dediðim.
Belki mutlu oluruz da dediðim.
Hangi piþmanlýðýn bedeli bilemediðim.
...
Uzun sürdü yine mahrumiyetim.
Kýsaca;
Kimse yaþamayacak.
Kimse ölmeyecek.
Kimse sevmeyecek.
























Sosyal Medyada Paylaşın: