Farkına Varmadan
En karanlýk günlerimde yalnýzlýðýmla cenk ederken zaman,
Uslanmaz gönlüm ölesiye bir aþka tutuldu.
Unutulmasý mümkün olmayan geçmiþ zaman.
Yarýnlarý düne sürükleyen bir uçurumdu.
Kapýldým bir rüzgârýn arkasýna.
Nereye gideceðimden habersiz,
Salýndým bir o yana bir bu yana.
Nice baharlar ki geçiyordu çiçeksiz.
Ben koca kalabalýk arasýnda bir baþýma.
Yaþama kafa tutarken yalnýzlýðýmdan vuruldum.
Kimse zahmet edip de dokunmadý gözyaþlarýma.
En deli çaðýmda bu köhne dünya da kayboldum.
Þimdi bul bulabilirsen…
Oysa benim dünyamda baharlar hep yeþildi.
Aðaç dallarý yeþil, yerdeki çimler yeþil.
Hiçbir güzellik heba edilmezdi.
Aþka boyun eðerdi her karanfil.
Her yanlýþ avuntu bir umut öldürdü.
Mutluydum güya yapay avuntudan.
Her sahte kahkaha mutluluða zulümdü.
Mutluluk elimden kayýp gitti farkýna bile varmadan.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.