Karanlýkta yüzdün mü sen hiç, Ben boðuldum, Maskeli yalnýzlýkla oldun mu hiç, Ben oydum. Güzel bir kuþtun ya; Diyelim yani... Acýya kanat çýrptýn mý? Beli bükük buhrana çarptýn mý? Ýkileme, çeliþkiye süzüldün mü hiç, Beni kanatsýz býraktý o konumda þartlar, Üzüldün mü hiç.
Gökyüzüm toprakla buluþtu, Kör nefsim, her kötülükle öpüþtü, Boðulduðum yerde ayýldým tekrar; Hastalýklarýmla örtüþtüm. Ne kýrlangýcýn düþüydüm, Ne rüyasý, Ne kabusu, Ölü gövdesiyle, Sonsuzluða uçuþuydum, Sonsuzluðun soðuðunda, Ölü bir gövdeyle, Bir köþeye büzüldün mü hiç! Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.