Umut/suz ...

Ben kendini hatýrlamayan bir þiir’im
bir gölgenin ayak sesiyim belki
çok önceden yazýlmýþ bir rüya gibiyim
bir fincan içinde okyanus sesiyim

kendine dökülmekten yorulan bir gözyaþýyým
ben iþte hep buyum / hatýrlayamadýðým

bir pencere önünden seyrediyorum kendimi
yeni doðmuþ acýlarý avutuyorum belki
sesimi duyamýyorum sonra
biliyorum gelmeyeceksin

sonsuzlukta bir geleceðim
farkýna varmadýðým
belki bir bulutum
baþka diyarlardan

ben kendini unutan bir þiir’im
hatýrladýðýmda açacaðým tüm kapýlarýný
unuttuðumda yeþerecek tüm çocuklar
musmutlu insanlýða uyanacaklar sevinçle ...





Sosyal Medyada Paylaşın: