gitmeler bitmeye yetmez diye
öldürür kendini kendi öyküsünde
aþkýn mezarý hep tek kiþiliktir
þafaðýn sýnýrýnda akýl
ýþýða hüsnükabulle batar da
geceyle sular kabir çiçeklerini çünkü
Mecnun Leyla’sýný bu yanda elemiþtir
Ýkiden kalaný tam edenler bilir
duaya duran dil sürçer el titreyebilir
lâkin raký masasýna riyâ sýzalý
sarhoþun diline inkâr tesadüfen deðmemiþtir
daðlarda kar erisin
bekle
kalkar gidersin gün doðarken
yalana aç ve yolundan sefil
çekilir göz bebeðinden mavisi Akdeniz’in
bir gül düþer yeþil atlasýndan
kýzýl korlar üstüne
Ay görmez
þahidimiz Güneþtir bizim