Nasýlsa hiçbir þey eskisi gibi olmayacak. Sana dair bir þey yok içimde. Soðuk havalarda, Aðzýmdan çýkan buharla özgürlüðe yolladým Ýçimde ki kafesten çýkarttým seni. Kelepçeli kalbimin anahtarý sendin ve çýkmak istedin, çýktýn. Artýk beni sana soracaklar. Seni bulmak için kaç km yol yürüdüm ise o kadar ayakkabý eskittim. Ayakkabýmý görenler kimsesiz sanýyordu beni acýyarak, bazen de gözleri buðulu bakýyorlardý Dinlenmek için oturtuðum yerlerde, önüme para atýyorlar, bazen sýcak bir çorba getiriyorlardý. Kimsesiz’senim... Aslýnda yalnýz olan evimdir Asýlý resmini indirdiðim duvarlarýmýn ar damarý çatlamýþ, kaç kez alçýyla sývamýþ olsam da, ayný çatlaktan belli etti(n) kendini. Birbirine düðüm atýlmýþ ip gibiymiþiz meðer Saðlam sanýyorduk bizi, ama her defasýnda düðümlü yere dokunmuþuz Yara almýþýz her seferinde. Kanayan bir yer yok, gönülden ansýzýn akmýþ hepsi gizli kalp gibi...
Her giden kalana muhtaç; Her kalan gidene kýskaç
-Pervaneha- Sosyal Medyada Paylaşın:
Pervaneha Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.