ZEMHERİ AYAZLARI
“Koca çýnarýmýz, annemize…”
Yamandýr þu zemheri ayazlarý
Dal yaprak komaz koca çýnarlarda
Söküp alýr köklerinden acýmasýzca
Güneþ,kendini bile ýsýtamazken
Umut beklemek boþuna…
Buz keser eller, ayaklar
Bir çift buzlu cam
Görmeden bakar boþluða
Anlamsýzca…
Bu eller mi, dersiniz
Hayat verdi sayýsýz hastaya
Bu diller mi konuþtu bilgece
Ve ayaklar…
Demeden kar, kýþ, asfalt, patika
Arþýnladý yýllarca…
En son duraða gelince
“Ýner misin? ” diye sormazlar ki yolcuya
Bilinir, son yolculuktur bu
Fakat bilinmez
Son durak ne kadar uzakta…
Kýrýk bir hýçkýrýk olur vedalar
Düðümlenir boðazda
Ses vermez sesinize dudaklar
Kýmýldasa da…
Bazen
Çok köþeli bir daire içinde kilitlenir gizler
Kol kýrýlýr, dili tutulur yenin
Bir baþka acýmasýzdýr hastane duvarlarý
Tanýmaz ne giz ne kol ne yen
Yýkar üstümüze tüm kaygýlarý
Kalýrsýnýz altýnda öylece
Yakarýr durursunuz Tanrý’ya
Bir ýþýk, bir ýþýk diye
Sosyal Medyada Paylaşın:
GÜNEŞİ UYANDIRAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.