Kendi Kollarımın Arasında

Mavisiz gürültülerle yoruldu aklýmdaki kuþ
Beyaz iklimleri yok oldu rüzgarlarýmýn
Ýlkyaz bekleyen çocuklarým terk edildi
Kirli denizlere eli mahkum ufuklarla
Oyaladýðým yalnýzlýðýmý
Korkularýna adadým
Gelip de bir an sorarsýn diye
Niye hep böyle benzersiz
Söndüðünü ýþýklarýn üzerime
Ayný karanlýðýn içinde sus benimle
Tanrýdan dönsün sonumuz...

Sonra geceye acýdým
Sanki göçmen açacýna yapayalnýzdý
Bir ömür göz kýrpmadým
Sabahýnýn baþlangýcýna
Sessizliðini anlattým
Unuttum kendi kollarýmýn arasýnda
Her akþam kendimi vurduðumu
Yýldýzlarla kurþunlandým
Ay ýþýðýnda yasýný tutamadým
Kendi karanlýðýmýn
Geceyi sabaha yetiþtirdim
Göz kýrpmadým ömrüme
Seniyse ömürden öte bir düþte
Anlattým kendime...

Cümlelerim tek bir sözcükle bitti
Bir susuþla sonlandý tek notalý þarkým
Bir adýmda geçtiðim yollar
Bir nefeste götürdü
Yalnýzlýðýmý sýrlarý yitik aynalara
Aslýnda zamaný kafamýzda bölmüþtük saatlere
Tek zamanda bekledim
Tek baþýma tek tek...
Herkes tek tek hiçkimseydi
Herkes ve hiçkimse arasýnda
Tek bir kez sevdim
Ve tek bir kezdi ayrýlýðým
Ayrýlacaðým yine...



Kaðan Ýþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: