Silahlarýn gölgesinde kaybettim düþlerimi, Asi bir rüzgâr annemin sevgiyle, Kuzum diye ördüðü saçlarýmý daðýttý acýmasýzca. Sele karýþtý,ruhlar. Canlar aðladý,ben ise sustum babam! Öylece kanlar içinde yýðýlmýþ bedenine baktým, Uzun uzun sessiz sessiz...
Önce oyun yapýyorsun sandým babam! Kalkýp,"kýzým" diye boynuma sarýlýrsýn sandým, Ne yazýk aldandým.
Gökyüzü neden bu kadar efkârlý baba? Yoksa bana mý küstü de yüzünü astý? Yýldýzlar bu gece niye parlak deðil? Neden etraf bu kadar karanlýk?
Ne zaman bitecek bu savaþ,bu zulüm? Ne olur susma babam,kalk yattýðýn yerden! Söyle nereye kadar dökülecek kanlar? Benim gibi kaç çocuk daha yetim kalacak? Ýnsanýn insana zulmü ne zaman bitecek?
SAVAÞLAR OLMASIN,ÇOCUKLAR AÐLAMASIN!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayşe_rose Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.