ALIŞIK DEĞİLİM BEN BÖYLESİ AYRILIKLARA

Bir zamanlar çocuktum
Bana gülümserken gördüm yüzünü
Bir rüzgar gibi esip geçtin hayatýmdan
Kimim kimsem yok benim
Alýþýk deðildim ben böyle ayrýlýklara...

Yaðmurlar yaðardý bir zamanlar
Buluþtuðumuz serin parklarýnda
Islanýrdýk beraber yapraklar arasýnda
Ellerini tutarken ýsýnýrdýk ikimiz
Gönülden bakýþýrdý gülüþlerimiz
Ama ne fayda, çaresi yok
Uzun saçlarýný tarardým ara sýra
Kimim kimsem yok benim
Alýþýk deðildim ben böyle ayrýlýklara...

Dostça aðlaþýrdýk kimi zamanda
Unutulmaz anýlar býrakýrdýk oralarda
Gözlerimiz yaþlarla dolardý
Hüznü basardýk baðrýmýza
Bir sel olup alýp giderken gurbet
Ardýndan aðlardý tabiat
Öyle zor gelirdi bana
Coþkun dereler gibi sürüklendi sevgimiz
Hem de ta okyanuslara ulaþtý
Kimim kimsem kalmamýþtý
Alýþýk deðildim ben böyle ayrýlýklara...

Yalnýz kaldým ben de o yeþil parklarýnda
Oturup durdum banklarda
Aðladým hep kuþlarla birlikte
Andým yine dün gece seni
O mahsun yerlerde
Bir zamanlar çocuktum
Kimim kimsem kalmadý
Yolun kýyýsýna geldik
Alýþýk deðildim ben böylesi ayrýlýklara...

Behçet Bük 1638/12.12.2016/00.01’Eskiþehir
Sosyal Medyada Paylaşın: