Az önce tek celsede silindim hayatýndan, Buruþturulup çöpe atýlmýþ mendil gibi. Sanki bir kurþun yedim tam alnýmýn çatýndan, Söndüm fitili bitmiþ, eski bir kandil gibi.
Dilekçene “þiddetli geçimsizlik” yazmýþsýn, Demediðim sözleri satýr satýr dizmiþsin; Yük olmuþum sýrtýna; hayatýndan bezmiþsin. Dünyada daha acý bir þey yokmuþ dil gibi.
Kendimi savunmaya kalmamýþtý mecalim. Ne anlattý hâkime bilmem lisan-ý hâlim. Heyhat ki çözemedim, hanginiz daha zalim. Bin türlü iftirayla damgalandým pul gibi.
Hafýzamda, son defa kor saçan gözün kaldý, Salonda yankýlanan, “Kurtuldum!” sözün kaldý. Koþar adým giderken küçülen izin kaldý. Dokunsan dökülürdüm, ayaz yemiþ gül gibi.
Kucaklaþtýðýn kadýn; o muydu kalp hýrsýzýn? O muydu insafsýzca yuva yýkan arsýzýn? Göðsüme bastýrdýðým avucumdayken sýzýn, Mahkeme kapýsýnda seyre daldým, el gibi.
Ýkiniz özgürlüðün gülücükler pasýnda; Bense, terk edilmenin cehennemî yasýnda. Ýçimi çeke çeke bir duvar arkasýnda, Kahrederek aðladým; gözyaþlarým sel gibi.
Bir gün geri dönmeyi, sakýn, düþünme bile! Güvenimi öldürdün, ne yapsan da nafile. Kalbimdeki mezara gömdüm beddua ile. Öðrenirim elbette yaþamayý dul gibi.
Mücella Pakdemir
XXX Sosyal Medyada Paylaşın:
Mücella Pakdemir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.