Vuslat Kaygusu

Bir damla meniden, yaratýlmýþsýn,
Aldanýp kendini bir þey sanmýþsýn,
Gururla þeytanýn, toruna düþüp,
Nefsine uyarak, çok þýmarmýþsýn.

Gurur denen illet, mevcut her kalpte,
Galip çýkan varmý, bu müdhiþ harpte,
Kibir düþmanýna, bayrak açanlar,
Cümlesi sonunda, çýkýyor sahte.

Þeffaf bir menzildir, hayat denen hol,
Kader Haktan takdir, tercih ona yol.
Kendini bir nimet, sanan zavallý.
Ýsyanla kendine, hep atýyor gol.

Hayat denilen þey, bir an-i meçhul.
Zerreye, küreye, eylemiþ duhul.
Eceli, can canan, uzak görse de,
Gelip can evine, eyliyor hulul.

Ýnsaný aldatýr, ebed duygusu,
Akýlda kaybolur, ölüm korkusu,
Nefis bu dünyaya, öyle dalmýþ ki!
Yok olmuþ, kalbinde vuslat kaygusu.

Necdet EREM
10/12/2016
Sosyal Medyada Paylaşın: