Karakuru yetim bir çocuktu, onu tanýdýðýmda,
Ýþ yerimizin arka sokaklarýnda,
Barakadan bozma bir ev de otururdu,
Annesi ve kardeþleri ile..
Adý mý..?
Ne önemi var, deyin ki Ali...
Ýlkokulu zar zor bitirdi,
Sonra sanata girdi, ne yapsýn elde avuçta yok.
Ýstersen çalýþma, bak ne oluyor,
Etraf aç kurtlarla dolu, hemen kaparlar seni Ali...
Sevmiþ miydi, sevilmiþ miydi, hiç anlatmadý,
Ýçine kapanýr, sigarasýný yakar,
Arada bir türkü tutturur,
Ha babam, de babam çalýþýr,çalýþýrdý...
Bayrak, vatan sevgisi, arkadaþlýk hepsi vardý...
Arada çalýþtýðý atölyenin duvarýna çiziktirirdi;
Bayraða, vatana deðiþik deðiþik þiirler...
Okurdum ara sýra,
Biraz iþlense daha iyi þeyler yazar bu çocuk derdim hep...
Ara sýra hainlerin çýkardýðý olaylarý,
Gazeteden görünce küfrederdi,
Sigarasýndan derin derin nefes çekerdi...
Biz varýz; biz varýz be abi derdi, merak etme sen.
Ýte, köpeðe yedirmeyiz evelallah,
Vatanýmýzý ezdirmeyiz...
Sonra bir gün ’’Ver elini abi öpeyim, askere gidiyorum,
hakkýný helal et; benim de sen de varsa, benden yana da
helal olsun kabul et’’
Gitti öyle, babasýz yetim Ali askere,
Önce Foça’ya, oradan ver elini Aðrý Patnos...
Dedim ya, vatan sevgisi üst düzey...
Bir gün acý haberi geldi,
Vurulup düþmüþtü sevgilinin koynuna...
Yani çok sevdiði vatana.
Þimdi sevgilisinin koynunda yatýyor.
Sen merak etme Ali’m,
O güneþler, senin gibi; hep ’’Bir Hilal uðruna batýyor’’...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.