erimiþ madenler gibi sýzdýn
ördüðüm duvarlardan
bir þekilde buldun gitme demelerimi
her günün sonunda ýsmarlamam oldun hayattan
karartýp gözünü korkularýn
gün yüzü görmemiþ sözcüklerim
aydýnlýðým oldun
kim bilir belkide karanlýðým
þu mevsimin ayazýnda ýrak kalan
sahi þuralarda bir geçmiþ olacaktý
üzülme deþtiðin yaralar omuzunda diner
nemli bakýþlarýmýn tarihçesi
meþaketli bir yolculuk
her satýrda durup
aðzýmla tuttuðum kuþlar için
boðazýmýn düðümlerini çözdüm
küçüðüm
kadersizim
kýrýk cam parçalarýna saplanýr ahým
kendi hesaplarýnda minyatür insanlar
þimdilerde yastýðýn dikenli ucunda
bayram sabahlarý
ve göstermedikleri günler için
yeþilin bir damlasýnda boðuluyor
çocuklarýnýn üstünü merhametle örtenler
düðümlere üflediler
papirüs kaðýtlarýna yazýlan muskalarda
kadim hasetlik yarasý
kokuþmuþ aðýzlardan dökülür
bozulan kuþ yuvasýnýn laneti
peþi sýra yaþlýlýðýn acizliði
sancýlý günlerin sorgusunda nedensizlik
sabredip belkilerle sabahladýðým geçmiþimde
en çokta bilipte susmak acý
sordun
söyledim iþte
üzülme
Ayfer Aksoy
4.Aralýk.2016