MEÇHUL !

Bir nisan günüydü
Ilýk ýlýk yaðmur çipiltileri vardý
Rengârenk gökkuþaðýna sarýlýydý düþleri
Kýrýlgandý, biraz tebessümü hüzünlüydü
Yýldýzlara benziyordu kirpikleri
Öyle amansýz bir rüzgâra takýlmýþtý
Ellerinde kavrulmuþ çiçek kurusu
Soldurmuþtu kýrda tomurcuklanan bütün çiçekleri
Bir hýncý vardý kömür karasý
Ziyadesiyle ziyan olmuþtu,
Pembe kanatlarý olsun istiyordu bir sabah uyandýðýnda
Ak bulutlarýn gölgesinde dinlenmek
Günahkârdý tepeden týrnaða günahkâr
Tövbe kapýsýna varýp; geri dönüyordu
Bir türlü kabul olmuyordu dilekleri
Nice gözün ahýna musallat olmuþtu
Nice gönlün savruluþuna
Bitmeyen bir umudu vardý mutluluða dair
Korkularý hüzün pencerelerini aralýyordu
Korkuyordu; amansýz kayýp gitmekten
Beyaz sayfalarý kapatýp, karanlýða yürüyordu
Her bir adýmý uçurumdu
Yaktým sanýyordu, her vurup geçtiðinde
Kurþunlar bana deðmedi;
Ateþ beni es geçti sanýyordu
Zarar ziyandý ömrü bilmiyordu..
G. ERSOY









Sosyal Medyada Paylaşın: