HAYKIRIŞ

Yýrtarken gökdelenler son kalan bekâreti,
Seyredemez birçoðu, yoktur ki cesareti.

Ne akar bir damla kan, ne de safça gözyaþý.
Güya sarmýþ ülkeyi, çaðdaþlýðýn telaþý.

Bilmem kaçýncý katta viski yudumlayanlar,
Emredince yýkýlýr, konduda birçok damlar.

Atýldý mý mangalda kül býrakýlmaz ama.
Geçiren olmamýþtýr düþünceyi yaþama.

Yýkýlan kondularýn yýkýlmýþ insanlarý,
Gerçekte sýzlatmalý var ise vicdanlarý.

Oysa sýcak evlerden bakýlýnca olaya,
Köylerden gelinecek ne vardý, deðil mi ya?

Ýþte her þey halloldu, gelmeseydi insanlar.
Baktýkça viraneye, sýzlamazdý vicdanlar.

Abartmaya gerek yok bu basit olaylarý.
Varsa eðer verilir, elbette ki paylarý.

Deyip de unutanlar, gezerken rahat rahat,
Ensesi kalýnlarca zayýftadýr kabahat.

Suçludur zaten onlar, gelmekle ki dünyaya.
Olmalý deðil mi ki insanda biraz hayâ?

Hayâdan dem vurup da ahlâk dersi verenler,
Hayvanlarý sevip de insaný küçültenler,

Unutmayýn, alçaktan düþen ölmez, sürünür.
Gökdelenden düþenler, hem ölür, hem gömülür.


Sosyal Medyada Paylaşın: